سر ظهر ، شاید ساعت 12 مثلا ، با مامان و بابا راه افتادیم بسمت حرم :) سال ِ تحویل های حرم ، حس ِ خوبی همیشه داشته ! توی راه ، به تمام ِ روزهای رفته فکر میکردم. به تمام روزها ، شبها ، تصمیم ها ، کارایی که کردم تا امروز . به طرز تفکرم فکر کردم. 95 خیلی تغییرا برای من داشت. اونقدری که از من کسی رو ساخت که آماده ی خیلی چیزها شده. 95 بد نبود. یه سالی بود ، مثل تمام سالهای قبلش. نمیدونم این حس بزرگ شدن از کجا میاد! ولی 95 به من خیلی چیزا یاد داد. یادم داد که سال تحویل دلم بخواد ، دریا باشم. دریایی که حتی اگر خیلی چیزا دید ، خیلی طوفان ها اومد ، خیلی بالا و پایین داشت ، بازم دریا بمونه . دلم خواست برای همیشه ی عمرم ، دریایی باشم که هیچ چیز نتونه دریا بودنش رو ، یکم مهربونی ای که تهش وجود داره، فکرایی که داره ، آرزو هاش ، همه چیزش سالم بمونه. همه چیزش مثل قبل بمونه. مثل وقتی که عین ِ 4 سال ِ پیش میخندم که اگر یه آدم بعد از مدتها ببینه منو ، برگرده بهم بگه ، هی تو ! هنوزم مثل 4 سال پیشت میخندی ! هنوزم خنده هات یادمه. تو بهاره بودی ، نه ؟ این ته خوشبختیه ! که ثابت نگهشون داشتم ، چیزایی که خوب بودن رو. از ته ِ ته ِ ته قلبم میگم ! من از هیچ روز ِ سخت یا شیرینی ، ناراحت نیستم و افسوس گذشتن یا اتفاق افتادنش رو نمیخورم ! هر کدوم از اون روزهایی که گذشت ، اگر حتی به من یه درس ِ کوچیک هم داده باشن ، اونو تا آخر دنیا نگهش میدارم و اجازه میدم بگذره اون روز های خوب و بد ، تلخ و شیرین ! میدونید ، حرفم اینه که خود ِ اون درس رو از فلان روز ِ فلان سال برداریم و اجازه بدیم بگذره خود ِ روزش ! نمیشه روزها رو نگه داشت برای خودمون. ولی میشه درسایی که یادمون دادن رو ، برداریم بذاریم توی دلمون و بزرگ بشیم! دریا تر بشیم ! دریا بمونید خوبا ! [ قلب ]
+ سال تحویل ، با فاصله ی 6- 7 متری از درب ورودی حرم ِ ضامن ترین ِ دنیا ، ایستادم و اول یه دور اسم همه ی کسایی که یادم بودن رو ، آوردم و آرزوهای قشنگ قشنگ روونه کردم براتون :))) آرزو کردم که توی 96 بهترین چیزا برای هر کسی پیش بیاد. به همینم ایمان دارم.
+ سال نو مبارک .
